186

186

Yağmurun altında ıslanmış bir şekilde yürüyüp giderken, kulağıma fısıldanan rüzgar sesleriyle bulurdum neşemi. Rüzgarlar kesilince hayata küser dünyanın gerçeklerine dayanırdım. Ölüm sessizliğinde yürüyerek sonsuzluğa dayanırdım.

Kafamızdaki soruları yok etmek için kendimi adadım çözemediğim bir soru vardı… Ölüm…

Neden neşeli bir anda aniden yok olup gidiyoruz? Herkesin sonu neden aynı olmalıydı? Birçok soru soruluyor ölümle ilgili. Ama bilmiyorlar ki asla yaşamadan öğrenemeyecekler… Kendilerini istedikleri kadar adasınlar kendi içlerinde kayboluyorlardı adeta… Ölüm nasıl bir şeydi? Bilmiyordum… Bilmiyorlardı…
Boşluk mu yoksa sonsuz bir rüzgar mı? Cevaplarını bulmak istediğim ama ona uzanıp erişemediğim halde orda olduğunu bildiğim bir şeydi bu. Ölümü yaşamadan anlayamayacağım halde onu araştırmaya başladım…

Caddelerde dolaşıp her insana soruyordum.”Sizce ölüm nedir ?” diye… Kimi “Allah’a kavuşmak” kimi ”sonsuzluk” cevaplarını verdi ama ben bunlarla tatmin olmadım, olamadım. Her gün sokağa çıkıp insanlara sorular sordum ama onlarda ne kadar bilebilirdi ki? Sonuçta hiç kimse ölüp tekrardan dünyaya gelememişti.186 gün herkese sorular sorduktan sonra hiç kimseden tam bir cevap alamayacağımı anladım. O anda çaresizliğin nasıl bir duygu olduğunu anladım.

Düşündüm… Geçen her saniye düşündüm… Ne yapmalı? Ne yapmalı? diye sordum kendi kendime. Sonunda bir bıçak alıp kestim bileklerimi. Kanlar fışkırıyor, kollarımda bir sıcaklık hissediyordum. Birkaç saniye geçtikten sonra acını yerini rahat sıcacık bir duygu kapladı. Gördüğüm her şey bulanıklaştı ve her şeyin yerini bir ışık kapladı…

Işığın içine ilerledikçe güven, sevgi ve birçok duyguyu bir arada hissediyordum. Orada beni bekleyenin ne olduğunu bilmiyordum. Ama beni böylesine hissettiren şeyi görmeli hissetmeliydim. Işıkta aldığım yol uzadıkça uzuyor sanki hiç bitmeyecekmiş gibi oluyordu. Her şeye rağmen o sıcak sevgi beni kendisine sarıyor bana huzur veriyordu.

Birden gözlerimi açtım ve kendimi kollarımı kestiğim yerde buldum. Başta her şeyin rüya olduğunu düşündüm ve o güzel duyguların gerçekte olup olamayacağını denemek istedim. Kollarımı kestim ama hiç acı hissetmedim… Kollarıma baktım hiç kan yoktu. Çıldırmak üzereydim, kafam allak bullak, aklım adeta durmuş, hiçbir şey düşünemiyordum… Sakinleşip kendime geldiğimde, dışarıya bakmak geldi aklıma, insanlara bakmak, belki tek gerçek onlardı artık benim için…

Dışarıya çıktığımda insanlar yürüyor, eğleniyor, hiç ölümü tatmayacakmış gibi yaşıyorlardı… Yanlarına gidip konuşmaya çalışıyordum, adeta onlara ulaşmak için kendimi paralıyordum… İnsanlar sanki beni görmüyor, sanki orada yokmuşum gibi davranıyorlardı… Etrafıma baktım, insanlara baktım… Her birine ulaşmaya çalıştım, ama beni görmüyorlardı, onlara dokunduğumda beni hissedemiyorlardı… O anda aklım tekrardan sorularla dolmaya başladı, acaba neden? Neden? Diye sorup duruyordum kendime… Oturup düşünmek istedim, ama yapamıyordum, artık düşünemiyordum bile… Birden bir ses geldi kulağıma bana fısıldayarak “ölüm yalnızlığını tadıyorsun” dedi… Ürkmüştüm, ama etrafımdaki insanlara baktığımda ve ne yaparsam yapayım onlara ulaşamadığımı görünce… Aslında yaşarken de zaten birer ölü olduğumu anladım…

+1 Oyunu verdim kardeşim başarılar Ka23